«Ланселот» страдает из Лейденской рукописи XIII веке на старофранцузском языке
Si m'ait diex, che sont les mals d'amer
Que nus ne puet par raison descrivre,
Car souspirer et plourer et gemir
Nous fait Amours, sans dormir et sans vivre.
Nus ne s'en puet de bone amor dessevrer,
Ains nous convient ses commans ensievre.
Pour chu me voel de fine amor arguer
Que j'aim sans voir et sans espoir de pris prendre.
Помоги мне, Боже, вот любви муки,
Что ничто не в силах описать.
Что вздохи, слёзы, стон рождают звуки,
Не дают ни жить, ни засыпать.
Никто не в силах избежать разлуки
С истинной любовью, что нам — закон.
И вот взываю к чистой страсти я,
Что без надежды и без взора — она.
Hé, Amours, con sui engigniés
Quant je me sui à vous souspris!
Bien me devoie garder
Que ne fusse en vous entrepris,
Car vous m'avés si assoti
Que je n'os mon cuer descouvrir
À la belle en qui je me fi.
О, Любовь, в капкан какой же я попал,
Когда тебе я позволил себя пленить!
Как должен был я сторожей расставить,
Чтоб в сети сердца мне твоего не пасть.
Ты сделала меня таким безумным,
Что я не смею открывать своё сердце
Той прекрасной даме, коей верю всей душой.
Hé, Amours, con sui engigniés
Quant je me sui à vous souspris!
Bien me devoie garder
Que ne fusse en vous entrepris,
Car vous m'avés si assoti
Que je n'os mon cuer descouvrir
À la belle en qui je me fi.